Nadleśnictwo Kościerzyna w obecnych granicach utworzone zostało w dniu 01.01.1973 r. z trzech dotychczasowych nadleśnictw: Kościerzyna, Bąk i Wawrzynowo, z tym, że w międzyczasie zachodziły liczne zmiany powierzchniowe. Brak jest ścisłych danych dotyczących gospodarki leśnej przed I wojną światową. Można przypuszczać, że w okresie zaborów obowiązywała tu pruska ustawa leśna, która porządkowała sprawy użytkowania i ochrony lasu, zarówno państwowych, jak i prywatnych. Ustawa ta zobowiązywała właścicieli lasów do prowadzenia gospodarki leśnej w oparciu o okresowe plany urządzeniowe. Drzewostany rębne wykonywano zrębami zupełnymi o dużych powierzchniach, często całymi oddziałami, odnawiając je sosną (z sadzenia lub siewu) o przypadkowym pochodzeniu. Zręby częściowe stosowano sporadycznie, głównie w drzewostanach bukowych.

W okresie międzywojennym utworzono Nadleśnictwo Kościerzyna składające się z obrębów Kościerzyna i Wieżyca. Obręb Wieżyca obecnie wchodzi w skład Nadleśnictwa Kartuzy.
W latach 1923 – 1926 wystąpiła na omawianym terenie gradacja sówki chojnówki, która wyrządziła ogromne szkody. Sporą część drzewostanów wycięto, a następnie odnowiono sosną, nierzadko również sosną Banksa sadzoną w niektórych przypadkach w zbyt luźnej więźbie.
Zagrożenia ze strony innych czynników były w lasach kościerskich sporadyczne, a ich zasięg niewielki. Skutki obu wojen światowych również nie doprowadziły do masowych wyrębów drzewostanów ze względu na peryferyjne położenie w stosunku do głównych działań wojennych.
W roku 1945 reaktywowano Nadleśnictwo Kościerzyna, z którego wydzielono obręb Wieżyca tworząc z niego odrębne nadleśnictwo. Reaktywowano również istniejące przed II wojną światową Nadleśnictwo Wawrzynowo. Rozległą powierzchnię reaktywowanych nadleśnictw zajęły lasy przejęte na mocy dekretu PKWN. Znaczne zmiany spowodowała reforma rolna. Z wielu istniejących tu majątków niemieckich i dużych gospodarstw rolnych, po przejęciu ich przez Państwo powstało w 1946 r. Nadleśnictwo Bąk. W granice nadleśnictw wyłączono również większość jezior tego terenu. W połowie lub w 60-tych wszystkie jeziora administrowane przez nadleśnictwo Bąk, Wawrzynowo i Kościerzyna przekazano do nowo utworzonego Państwowego Gospodarstwa Rybackiego Wdzydze. W 1973 r., w ramach reorganizacji Lasów Państwowych, połączono nadleśnictwa Bąk, Wawrzynowo, Kościerzyna w jedno nadleśnictwo Kościerzyna. Wchodzące w jego skład „małe" nadleśnictwa przekształcono w obręby leśne. Stabilizacja organizacyjna nie trwała jednak długo. Już w 1977 roku zlikwidowano obręb Wawrzynowo włączając leśnictwo Grzybowski Młyn do obrębu Kościerzyna, a pozostałe leśnictwa do obrębu Bąk. Następne zmiany miały miejsce w 1979 r. Przekazano wówczas do Nadleśnictwa Lipusz wszystkie lasy leżące na zachód od Jeziora Wdzydze. W tym samym roku przejęto z Nadleśnictwa Czersk część leśnictwa Karsin.

W okresie powojennym działalność gospodarcza nadleśnictwa opierała się o cykliczne plany urządzeniowe. Stan zdrowotny i sanitarny lasów w okresie powojennym nie stwarzał masowych zagrożeń, za wyjątkiem masowego wystąpienia brudnicy mniszki w latach 1980 – 1983. Zwalczaniem chemicznym – wielokrotnym – objęto wówczas powierzchnię prawie całego nadleśnictwa. Po załamaniu się gradacji brudnicy mniszki zaobserwowano niewielkie zagrożenie ze strony innych szkodliwych owadów. Natomiast od wielu lat na znacznych powierzchniach zalesień porolnych rejestrowane są szkody ze strony huby korzeniowej.

Edmund Drecki urodził się 24 sierpnia 1897 roku w Mirosławiu (woj. poznańskie) w rodzinie Franciszka i Kazimiery z d. Szymańskiej. W miejscowości tej ukończył szkołę powszechną. W roku 1906 brał udział w strajku szkolnym odmawiając nauki religii w języku niemieckim. Do gimnazjum uczęszczał w Poznaniu a później w Krotoszynie. Tam zaangażował się w działalność tajnej organizacji :Towarzystwo Tomasza Zana". Za przynależność do tej organizacji został wydalony z gimnazjum. W 1918 roku wstąpił do batalionu wrzesińskiego powstańców wielkopolskich. Brał udział w walkach z Niemcami pod Żninem, Strzelnem i w Inowrocławiu. Od 1919 roku był słuchaczem zwyczajnym na Wydziale Rolno-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego. Dyplom inżyniera uzyskał w 1925 r. W międzyczasie od marca do lipca 1920 roku był współpracownikiem Warmińskiego Komitetu Plebiscytowego w Kwidzynie. W lipcu 1920 r. wstąpił ochotniczo jako telegrafista do Syberyjskiej Brygady Piechoty i brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej pod Warszawą, później Grodnie, przechodząc do rezerwy w listopadzie 1920 roku. Po ukończeniu studiów leśnych inż. Edmund Drecki został zatrudniony na stanowisku adiunkta leśnego w Dyrekcji Lasów Państwowych w Toruniu. W latach 1931-1939 piastował stanowisko nadleśniczego Nadleśnictwa Kościerzyna, którego siedziba mieściła się w obecnym Starym Nadleśnictwie. Budynek ten nieznacznie przebudowany istnieje do dziś. Edmund Drecki brał czynny udział w kampanii wrześniowej jako porucznik rezerwy 8 batalionu telegraficznego. Skierowany na front wschodni dostał się do niewoli sowieckiej. Osadzony w obozie jenieckim w Kozielsku, spotkał się z bratem żony Stanisławem Połczyńskim. Obaj zostali zamordowani w Katyniu. Nazwisko Edmunda Dreckiego figuruje na NKWD-owskiej liście wywozowej jeńców z Kozielska na miejsce kaźni w lesie katyńskim. Lista nr 052/2 z dnia 27 kwietnia 1940 r.

Odsłonięcie tablicy pamiątkowej poświęconej E. Dreckiemu

Tablica pamiątkowa poświęcona Edmundowi Dreckiemu

Józef Kostyrko urodził się 1 lipca 1892 roku w Radomiu. Ukończywszy szkołę średnią w Warszawie, studiował najpierw w Wyższej Szkole Lasowej we Lwowie (1912-1914), później zaś na Wydziale Leśnym w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, gdzie też otrzymał w 1922 r. swój stopień inżyniera leśnika. Po odbyciu praktycznej służby leśnej na stanowisku nadleśniczego Nadleśnictwa Kościerzyna, przeszedł w 1931 r. na placówkę naukową w Zakładzie Doświadczalnym Lasów Państwowych (później Instytucie Badawczym Leśnictwa), gdzie pracował jako kierownik Oddziału Rezerwatów –najwyższej jednostki administracyjnej powołanej do kierowania ochroną przyrody na terenie lasów Państwowych, aż do wybuchu wojny w 1939 r.

Jedną z ważniejszych prac dotyczących ochrony przyrody wykonywanych w Zakładzie było opracowanie przez Kostyrkę „Wytycznych dla utrzymania rezerwatów na terenie Lasów Państwowych". Stały się one pierwszym i niezmiernie potrzebnym aktem regulującym te zagadnienia. Przyczyniły się także do rozbudzenia wśród pracowników terenowych administracji leśnej zainteresowań ochroną przyrody oraz – co najważniejsze – zawierały praktyczne wskazania dla prac na tym polu.  

Oprócz opracowań o charakterze naukowym J.Kostyrko dużo uwagi poświęcił organizowaniu praktycznej działalności administracji leśnej w dziedzinie ochrony przyrody.

Po wojnie i po przeżyciu ciężkiego okresu pobytu w obozie jeńców w Niemczech, objął On znów w Ministerstwie Leśnictwa stanowiska najpierw wicedyrektora Instytutu Badawczego Leśnictwa, później od roku 1948 kierownika Zakładu Bioekologii Leśnej, na którym przetrwał aż do śmierci w 1951 r. Był również redaktorem „Ech Leśnych", redaktorem naczelnym „Lasu Polskiego" (1946-1948) i członkiem Komitetu Redakcyjnego „Sylwana".

Autor około 60 publikacji, m.in. „Znaczenie lasu dla rolnictwa" (1932), „Produkcyjność rezerwatów leśnych i drogi do jej wykorzystania" (1935), „Racjonalna sieć rezerwatów leśnych jako podstawa praktyki hodowlanej".

Odznaczony dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami.

Zmarł 15 października 1951 roku.